روبهـی در راه سختـی میگذشت
ناگهان از فرطِ پیری درگـذشت
........................................
زاغکی هم با پنیـرش بر درخت
گفت: لعنت بر دکانِ حــال و بخت
........................................
بارِ اول، او پنیرم را ربـــود
خر تر از من گو در این عالم نبود
........................................
آخر ای زاغک چرا منتر شدی
با تملــقهای ساده، خر شدی
........................................
در همین هنگــام روباهی دگر
گفت: جانم ای مسما، ای جگر
........................................
ای سیه چشم و ســیه ابرو، سلام
ای سیه خال و سیه گیــسو، سلام
........................................
ای لـب و منقارِ تو، قنــد و نبات
بر مـنِ مسکین، لبالب کن زکات
........................................
گونههایت از حیا گل کرده اســت
دست و پـــای بنده را شل کرده است
........................................
ای به قربان کت و کول و کـمر
دیدهام هر شـب تو را من در قمـر
........................................
لیک دستم کوته و رویت ســـــراب
هی پـر و خالی شود چشمم ز آب
........................................
زاغــک ساده به خود گفتا چنین:
روبـهِ اول نگفتا این چنین...
........................................
خاک بر گورِ تو زاغِ بــی کلاس
جملهای گو تا نگردی آس و پاس
........................................
زاغک و آن قیل و قال و قارقار
میشود تکـرار در این روزگار
........................................
مهدی تمیزی
تبلیغات