زورق شکسته وجودم را

در ساحل نگاهت

به گل نشانده ام

افسوس

زورق شکسته هم

در ساحل بی مهریت

غرق می شود

دردهاي من

جامه نيستند

تا زتن درآورم

‹‹چامه وچكامه››نيستند

تا به ‹‹رشته سخن››درآورم

نعره نيستند

تا ز‹‹ناي جان››برآورم

دردهاي من نهفتني

دردهاي من نگفتني

دردهاي من

گرچه مثل دردهاي مردم زمانه نيست

درد مردم زمانه است

مردمي كه چين پوستينشان

مردمي كه رنگ روي آستينشان

مردمي كه نام هايشان

جلد كهنه شناسنامه هايشان

درد مي كند

من ولي تمام استخوان بودنم

لحظه هاي ساده سرودنم

درد مي كند

انحناي روح من

شانه هاي خسته غرور من

تكيه گاه بي پناهي دلم شكسته است

كتف گريه هاي بي بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است

دردهاي پوستي كجا؟

درد دوستي كجا؟

اين سماجت عجيب

پافشاري شگفت دردهاست

دردهاي آشنا

دردهاي بومي غريب

دردهاي خانگي

دردهاي كهنه لجوج

اولين قلم

حرف حرف درد را

در دلم نوشته است

دست سرنوشت

خون درد را

با گِلم سرشته است

پس چگونه سرنوشت ناگزير خويش را رها كنم؟

درد

رنگ وبوي غنچهً دل است

پس چگونه من

رنگ وبوي غنچه را زبرگ هاي تو به وتوي آن جدا كنم؟

دفتر مرا

دست درد ميزند ورق

شعر تازه مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در اين ميانه من

از چه حرف مي زنم؟

درد،حرف نيست

درد،نام ديگر من است

من چگونه خويش را صدا كنم؟

چه سکوتی

وچه تاریکی دهشتناکی

عمق کوچه باغ برفیست

ردٌ پایی بر تن ِ برفِ سفید

رفته تا تهِ تاریکی کوچه

ردٌ پای عابری خسته وتنها

عابری بی خبراز سردی ِ این شب

بی خبراز سردی ِ این برف

عابری که به ما پشت کرده

می رود تا گم شود

تا به رنگِ تاریکی ِ تهِ آن کوچه شود

بی توجه به نگاه من وتو

به آن تابلوی برفی

سالهاست که می رود

و نمی رسد به مقصدی

او اسیر است

اسیر تابلویی برفی...

گفته بودی، از غرورم، از سکوتم، خسته ای

من شکستم هر دو را

گفته بودم،از سکوتت،از غرورت خسته ام

به خاموشی مغرورانه ات

شکستی تو مرا

با تو گفتم

از همه تنهایی ام، خستگی ام

با تو گفتم تا بدانی

با همه ناجیگری، بی ناجی ام

تو، سکوتت خنجریست

بر قلب من

و حضورت، مرهمی

بر زخم من

پس، باش

تا همیشه با من باش

حتی اگر خاموشی...

من گمان میکردم دوستی همچو سروی سبز

چهار فصلش همه آراستگیست

من چه می دانستم هیبت باد زمستانیست.........؟

من چه میدانستم سبزه می پژمرد از بی آبی .......

یخ می زند از سردی دی

من چه می دانستم دل هر کس دل نیست

قلب ها از آهن و سنگند

" قلب ها بی خبر از عاطفه اند"

من چه می دانستم...

الفبای درد از لبم می تراود ............................. نه شبنم که خون از شبم می تراود

سه حرف است مضمون سی پاره ی دل............ الف. لام. میم از لبم می تراود

چنان گرم هذیان عشقم که آتش................... به جای عرق از لبم می تراود

ز دل بر لبم تا دعایی برآید............................. اجابت ز هر " یا رب " م می تراود

ز دین ریا بی نیازم, بنازم.............................. به کفری که از مذهبم می تراود

بنازم به کفری که از مذهبم می تراود....

آنچنان سوزانم

که نگاهم

هر احساسی را به آتش می کشد

آنچنان محزون ، آنچنان غمگین

که صدایم

بغض سنگ را می شکند

افسونی که بر من نشسته است

تا مرگ مرا بدرقه می کند

تا تابوتم را در هم شکند

و رفت تا لب هيچ

و پشت حوصله ی نورها دراز كشيد

و هيچ فكر نكرد

كه ما ميان پريشاني تلفظ درها

براي خوردن يك سيب

چه قدر تنها مانديم ...

بيتوته ای زيرپلک چشمانت بناکرده ام

وبامردمان چشمت به زندگی نشسته ام

پس تورابه خداسوگندميدهم

هيچ گاه گريه وامدار

که دريک چشم برهم زدن

سقف آرزوهابرسرم آوارخواهدشد.

بی سایه شدم دوباره

سایه ام بار سفر بست و رفت

رفت به سرزمین دوری

به باغ خشکیده تنهایی

به دیار آشنای انتظار

و عقربه های ساعت دوباره از کار افتادند

به دنبال ثانیه ها نمیدوم دیگر

زمان خود از حرکت باز ایستاده است

و باز من ماندم و سردی خاطره ها

من و تلخی لحظه های بی فردا

باد هم از وزیدن ایستاد

او رفته است

به تندی باد

به سبکی سایهش